Die ochtend checkte ik - als de smartphone-junk die ik ben - de apps op mijn mobiel op vers voedsel voor mijn nieuwsgierigheid. Ik scan altijd in totale verwilderdekeur Twitter, Facebook, Instagram, LinkedIn en de NOS-app en ben daarna pas klaar voor het echte ontbijt. Liefst met warme afbakbroodjes en een beeldscherm in de buurt.
Ik schijn product van de zip-zap-generatie te zijn, en als multitaskende vrouw is dat stiekem een kolfje naar mijn hand. Wel oppassen voor RSI, maar goed... we zijn eigenlijk een stel verwende blagen hier.
Er zijn vandaag heel wat odes gebracht aan vriendinnen, zussen, sterke en zwakke vrouwen. Terwijl de nieuwsoverzichten voorbij vlogen met daarin veel positieve en soms negatieve aandacht voor vrouwen wereldwijd dacht ik ineens aan al die miljoenen vrouwen overal ter wereld die helemaal niet weten wat oprechte aandacht voor hen als vrouw is, laat staan op social media. Vrouwen zonder gezicht, en zonder stem. Dan heb ik het niet alleen over andere landen, maar ook hier in ons eigen Nederland.
"Er zijn vandaag heel wat odes gebracht aan vriendinnen, zussen, sterke en zwakke vrouwen."
De berichten heb ik gevolgd zonder erop te reageren. Eigenlijk weet ik niet precies waarom ik dat niet deed. Ik had kunnen zeggen dat het een clichématige gedachte is en dat niemand er iets aan kan doen dat ik hier en zij daar zitten. Maar dit is te groot en te pijnlijk om weg te redeneren op die manier.
Ik kijk het aan. Ik heb namelijk net een CD uitgebracht waarop mijn hoofd glimlachend prijkt en waarop ik vrolijk zing. Een ODE die gemaakt is door iemand met een stem, door een vrouw met een gezicht, die wel een kans heeft gekregen. Een hele grote. In het licht van bovenstaande gedachtengang zou je kunnen zeggen dat ik niet bepaald bescheiden ben geweest door dat te doen. We zitten zo gauw in onze eigen cocon van creativiteit en hard werken dat we de rest van de wereld vergeten.
Maar juist het besef van het bestaan van deze vrouwen zonder gezicht sterkt mij in de wetenschap dat juist ik een kans heb gekregen om hierin iets te kunnen bijdragen. Om te laten zien dat je als vrouw een stem hebt die je mag laten horen, en een gezicht dat je mag tonen. Vandaag werd dit nog eens onderstreept door een gewaardeerde collega. In mijn album heb ik al mijn passie gelegd. Zonder ziel is muziek niets. Maar met deze ingrediënten gaat muziek leven en kan je ervan uitdelen.
En daag ik hen uit om zelf op te staan en een ode te brengen, om te laten zien wie ze zijn en van zich te laten horen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten