Voluit leven
maar de dag dwingt
het moment verdringt
Genadeloos zweven
tussen hopen, vrezen
smeken en beven
Onvoorwaardelijk geven
je kunt het niet;
dan toch weer even
Respect?
je doet maar wat
je lacht je snikt je ademt eet
Vecht:
je moet toch wat
je wordt geaaid gewerkt vergeeft
Bedenk
je hoe het was
je wilt je hart je liefde leven
En dan
juist als je hebt opgegeven
een glimlach uit de hemel
een zwaai vanuit de auto zo even
Een warme blik
houwt duizend harde kiltes stuk
brengt kracht geloof begrip
en laat weer even
voluit leven
donderdag 17 november 2011
woensdag 5 oktober 2011
De stilte
In het donker hoor je het rode achterlicht zoemen:
Hoge zwiebertoon, rood puntje, pieperdepluisjes erom.
Het rekje schokt schots en scheef onder je magere billen,
Prikt er bijna in, frisse lucht danst in je neus,
slipt onder de ruime mouwen van je jasje
over je schouders. Een donkere gestalte voor je,
hoog op het zadel.
Sla je armpjes erom heen, dan val je er niet af.
Laat je been niet in de spaken komen,
O nee, houd hem goed opzij;
Mama zei het nog...
Hoge schaduwen, bomen, bungalows, grijze straatstenen
schieten voorbij. Je neusje raakt bijna zijn rug, die ruikt naar mest en zweet.
Nog even, nog even volhouden.
Wat duurt het lang, wat duurt het lang!
Durf je niks te zeggen?
Hij is al twaalf en groot...
Houd je maar goed vast
En laat de stilte schreeuwen,
Dan laat hij je vanavond misschien met rust.
Laat je been niet in de spaken komen,
O nee, houd hem goed opzij;
Mama zei het nog...
----------------------
Beluister het liedje zelf:
vrijdag 30 september 2011
Tussen dag en nacht
Hij valt in, de schemer. De dag ontspant zich. Het laatste zonlicht dooft bedachtzaam uit: geduldig, gelaten. Het is goed zo.
En juist op dat moment lijkt het of het licht plots intenser wordt en er een fris briesje aanwaait dat de dingen op een bepaalde manier meer zuiverheid en bekoring geeft.
Wolken trekken gezamelijk naar dat ene punt aan de horizon waar de gouden glans de wereld verlaat. Geluiden weerkaatsen helder, doorkruisen elkaar. En ook de geur van de avond die valt doet denken aan een exotische dans, een zwoele tango van dag en nacht.
Dan plotsklaps houdt de wereld haar adem in. Is de dag nu echt voorbij, onherroepelijk? De natuur verstilt en gaat te ruste. Maar het donker van deze nacht is niet duister, integendeel. Het maakt de gespannen focus minder scherp. Zacht streelt de wind je huid en bezorgt je op een aangename manier kippevel. Geleidelijk aan wennen ook je ogen aan het duister en zie je nieuwe vormen en schakeringen. De sterrenhemel overkoepelt de aarde en is van onbevattelijke schoonheid. Ze straalt vertrouwen uit, van een soort dat niet beschaamt. Een prachtige nacht is aangebroken.
En juist op dat moment lijkt het of het licht plots intenser wordt en er een fris briesje aanwaait dat de dingen op een bepaalde manier meer zuiverheid en bekoring geeft.
Wolken trekken gezamelijk naar dat ene punt aan de horizon waar de gouden glans de wereld verlaat. Geluiden weerkaatsen helder, doorkruisen elkaar. En ook de geur van de avond die valt doet denken aan een exotische dans, een zwoele tango van dag en nacht.
Dan plotsklaps houdt de wereld haar adem in. Is de dag nu echt voorbij, onherroepelijk? De natuur verstilt en gaat te ruste. Maar het donker van deze nacht is niet duister, integendeel. Het maakt de gespannen focus minder scherp. Zacht streelt de wind je huid en bezorgt je op een aangename manier kippevel. Geleidelijk aan wennen ook je ogen aan het duister en zie je nieuwe vormen en schakeringen. De sterrenhemel overkoepelt de aarde en is van onbevattelijke schoonheid. Ze straalt vertrouwen uit, van een soort dat niet beschaamt. Een prachtige nacht is aangebroken.
donderdag 22 september 2011
Zomer
Oude foto's van een halve eeuw geleden
Het boerenleven van toen
Vervaagde kleuren laten mijn oma zien
Nog jong
Gebogen staand over de melkbus buiten
Ze draagt een vormeloze blauw katoenen jurk
Haar witte haar in een strak knotje gebonden
Het lijkt of ik haar gisteren nog zag
Hard aan het werk
En plots ruik ik
De geur van zacht witbrood
En overgekookte melk in een blikken pannetje
Bijna aangebrand op het witte gasfornuis
Ik zie mezelf op m'n knieen op het rieten zitvlak van de houten stoel
Ellebogen op de ronde tafel
het stijve witte tafelkleed veegt over m'n benen
We eten omatensoep met balletjes
Ik voel hoe ik op een warme zondagmiddag achterover val in het diepe hooi
Het kriebelt prettig
In m'n buik voel ik opwinding
Die geur van de zomer op de boerderij
De grote oude kastanjeboom
Stiekem klimmen we erin
Ik ben de grootste
En dans op het golfplaten dak
van de grote schuur
Ik besef dat deze tijd voorbij is
Verworden is tot prent
In mijn geheugen
Een mooie herinnering
Aan onbezorgde geuren beelden gevoelens
van de zomer daarbuiten
Het boerenleven van toen
Vervaagde kleuren laten mijn oma zien
Nog jong
Gebogen staand over de melkbus buiten
Ze draagt een vormeloze blauw katoenen jurk
Haar witte haar in een strak knotje gebonden
Het lijkt of ik haar gisteren nog zag
Hard aan het werk
En plots ruik ik
De geur van zacht witbrood
En overgekookte melk in een blikken pannetje
Bijna aangebrand op het witte gasfornuis
Ik zie mezelf op m'n knieen op het rieten zitvlak van de houten stoel
Ellebogen op de ronde tafel
het stijve witte tafelkleed veegt over m'n benen
We eten omatensoep met balletjes
Ik voel hoe ik op een warme zondagmiddag achterover val in het diepe hooi
Het kriebelt prettig
In m'n buik voel ik opwinding
Die geur van de zomer op de boerderij
De grote oude kastanjeboom
Stiekem klimmen we erin
Ik ben de grootste
En dans op het golfplaten dak
van de grote schuur
Ik besef dat deze tijd voorbij is
Verworden is tot prent
In mijn geheugen
Een mooie herinnering
Aan onbezorgde geuren beelden gevoelens
van de zomer daarbuiten
woensdag 21 september 2011
Vaart
Langs het ruime
groen
met vaart vooruit vlug voort
De verte heiïg
trillend van hitte
Ogen gefocust
hijgend hoge hartslag
Daarheen zonder aarzelen
in de tunnel van beweging
De lucht geladen
met warmte en vocht
voelt koel stroomt snel
langs benen armen wangen
Gedachten verdwijnen
moeite lost op in de wind
het hart laat een ding achter
Een gekoesterde liefde voor het leven
groen
met vaart vooruit vlug voort
De verte heiïg
trillend van hitte
Ogen gefocust
hijgend hoge hartslag
Daarheen zonder aarzelen
in de tunnel van beweging
De lucht geladen
met warmte en vocht
voelt koel stroomt snel
langs benen armen wangen
Gedachten verdwijnen
moeite lost op in de wind
het hart laat een ding achter
Een gekoesterde liefde voor het leven
Creatio
Voel het komen als een rukwind
een enorme vlaag van inspiratie
Niet te weerstaan, je moet
het dwingt je om iets te doen
Schrijf, spreek, teken, doe of maak muziek
Smeed gedachten tot een nieuwe gestalte
en bewaar ze voor de toekomst
Vrij ontstaan bestaan ze nu in vaste vorm
We hebben allen onze momenten
waarop we iets zouden kunnen doen
Hoe zou het zijn als we ze grepen
en betekenis aan die beelden gaven?
Ik vraag me af waar
al die ongebruikte inspiratie
door angst of gewoonten genegeerd
naartoe gaat
Zou het de hemel instijgen
terug naar het begin van alles
om geleefde levens te kunnen troosten
en te wachten op een nieuwe kans
Die mogelijkheid om iemand te verlichten
een man, een vrouw met pijn in het hart
een prachtig idee te geven om iets te doen
om anderen te helpen vreugde schenken
Laat die ingeving niet meer liggen
Grijp dat moment en ga ervoor
Beteken iets voor anderen en wees niet bang
en weet dat dat het verschil maakt
een enorme vlaag van inspiratie
Niet te weerstaan, je moet
het dwingt je om iets te doen
Schrijf, spreek, teken, doe of maak muziek
Smeed gedachten tot een nieuwe gestalte
en bewaar ze voor de toekomst
Vrij ontstaan bestaan ze nu in vaste vorm
We hebben allen onze momenten
waarop we iets zouden kunnen doen
Hoe zou het zijn als we ze grepen
en betekenis aan die beelden gaven?
Ik vraag me af waar
al die ongebruikte inspiratie
door angst of gewoonten genegeerd
naartoe gaat
Zou het de hemel instijgen
terug naar het begin van alles
om geleefde levens te kunnen troosten
en te wachten op een nieuwe kans
Die mogelijkheid om iemand te verlichten
een man, een vrouw met pijn in het hart
een prachtig idee te geven om iets te doen
om anderen te helpen vreugde schenken
Laat die ingeving niet meer liggen
Grijp dat moment en ga ervoor
Beteken iets voor anderen en wees niet bang
en weet dat dat het verschil maakt
dinsdag 20 september 2011
Het verhaal daarbuiten
In een fractie van een seconde zie ik de flauwe weerkaatsingen van het
licht terug in de beweging van strak gespannen visdraadjes,
daarbuiten deze grijze ochtend
Het zijn er duizenden, niet te onderscheiden
Wie houdt ze in handen
Fijne en grote druppels, water uit de hemel
Vol vaart passeren ze het keukenraam en duiken ze de grond in
De regen valt gestaag
In stralen
Rustig, zonder haast
raken de wolken leeg
Ik zit en luister
naar het geruis van de vallende tranen
De welkome verkoeling
In de verte licht gerommel
Onrust is onderweg
In mijn lijf, mijn hart, diep binnen in me
kan ik het voelen,
dat onweer op de loer ligt
Meesjes tsjirpen
Waar zijn ze gebleven die hartediefjes
Zonet vlogen ze nog vrolijk rond de berk
Ik zag hun donkere lijfjes dansen
Nu overstemt de regen hun gekwetter
Alleen een lijster snatert kort
Paniekerig
Het wolkendek is witgrijs dik en ondoorgrondelijk,
onverbiddelijk bijna
Een flits
De donder dichterbij
Wind wakkert het geruis aan
en de berk doet mee
Zijn blaadjes zingen een fluisterlied
Ik ben gedwongen te blijven luisteren
naar het verhaal dat daarbuiten wordt verteld
Het fascineert en lijkt te zeggen:
Ga liggen, kijk goed en wacht nergens op
Er is geen einde,
slechts een uitnodiging voor wat komen gaat
licht terug in de beweging van strak gespannen visdraadjes,
daarbuiten deze grijze ochtend
Het zijn er duizenden, niet te onderscheiden
Wie houdt ze in handen
Fijne en grote druppels, water uit de hemel
Vol vaart passeren ze het keukenraam en duiken ze de grond in
De regen valt gestaag
In stralen
Rustig, zonder haast
raken de wolken leeg
Ik zit en luister
naar het geruis van de vallende tranen
De welkome verkoeling
In de verte licht gerommel
Onrust is onderweg
In mijn lijf, mijn hart, diep binnen in me
kan ik het voelen,
dat onweer op de loer ligt
Meesjes tsjirpen
Waar zijn ze gebleven die hartediefjes
Zonet vlogen ze nog vrolijk rond de berk
Ik zag hun donkere lijfjes dansen
Nu overstemt de regen hun gekwetter
Alleen een lijster snatert kort
Paniekerig
Het wolkendek is witgrijs dik en ondoorgrondelijk,
onverbiddelijk bijna
Een flits
De donder dichterbij
Wind wakkert het geruis aan
en de berk doet mee
Zijn blaadjes zingen een fluisterlied
Ik ben gedwongen te blijven luisteren
naar het verhaal dat daarbuiten wordt verteld
Het fascineert en lijkt te zeggen:
Ga liggen, kijk goed en wacht nergens op
Er is geen einde,
slechts een uitnodiging voor wat komen gaat
Abonneren op:
Posts (Atom)