Tussen dag en nacht

Hij valt in, de schemer. De dag ontspant zich. Het laatste zonlicht dooft bedachtzaam uit: geduldig, gelaten. Het is goed zo.
En juist op dat moment lijkt het of het licht plots intenser wordt en er een fris briesje aanwaait dat de dingen op een bepaalde manier meer zuiverheid en bekoring geeft.
Wolken trekken gezamelijk naar dat ene punt aan de horizon waar de gouden glans de wereld verlaat. Geluiden weerkaatsen helder, doorkruisen elkaar. En ook de geur van de avond die valt doet denken aan een exotische dans, een zwoele tango van dag en nacht.
Dan plotsklaps houdt de wereld haar adem in. Is de dag nu echt voorbij, onherroepelijk? De natuur verstilt en gaat te ruste. Maar het donker van deze nacht is niet duister, integendeel. Het maakt de gespannen focus minder scherp. Zacht streelt de wind je huid en bezorgt je op een aangename manier kippevel. Geleidelijk aan wennen ook je ogen aan het duister en zie je nieuwe vormen en schakeringen. De sterrenhemel overkoepelt de aarde en is van onbevattelijke schoonheid. Ze straalt vertrouwen uit, van een soort dat niet beschaamt. Een prachtige nacht is aangebroken.