In een fractie van een seconde zie ik de flauwe weerkaatsingen van het
licht terug in de beweging van strak gespannen visdraadjes,
daarbuiten deze grijze ochtend
Het zijn er duizenden, niet te onderscheiden
Wie houdt ze in handen
Fijne en grote druppels, water uit de hemel
Vol vaart passeren ze het keukenraam en duiken ze de grond in
De regen valt gestaag
In stralen
Rustig, zonder haast
raken de wolken leeg
Ik zit en luister
naar het geruis van de vallende tranen
De welkome verkoeling
In de verte licht gerommel
Onrust is onderweg
In mijn lijf, mijn hart, diep binnen in me
kan ik het voelen,
dat onweer op de loer ligt
Meesjes tsjirpen
Waar zijn ze gebleven die hartediefjes
Zonet vlogen ze nog vrolijk rond de berk
Ik zag hun donkere lijfjes dansen
Nu overstemt de regen hun gekwetter
Alleen een lijster snatert kort
Paniekerig
Het wolkendek is witgrijs dik en ondoorgrondelijk,
onverbiddelijk bijna
Een flits
De donder dichterbij
Wind wakkert het geruis aan
en de berk doet mee
Zijn blaadjes zingen een fluisterlied
Ik ben gedwongen te blijven luisteren
naar het verhaal dat daarbuiten wordt verteld
Het fascineert en lijkt te zeggen:
Ga liggen, kijk goed en wacht nergens op
Er is geen einde,
slechts een uitnodiging voor wat komen gaat
Geen opmerkingen:
Een reactie posten